του Ηλία Στουραΐτη
Ένα πλήθος κόσμου προσπαθεί να σπάσει το φράγμα των αστυνομικών δυνάμεων στην 76η Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης.
Πολιτικοί κρύβονται σε ξενοδοχεία της Θεσσαλονίκης. Μία χώρα αναζητά λύσεις.
Ένα σκηνικό θεάτρου που ανεβαίνει στους τηλεοπτικούς δέκτες μας αυτό το διήμερο.
Μα γιατί θεατρική παράσταση; Γιατί πολύ απλά όλοι κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε. Ένας πρωθυπουργός που χαμογελά ενώ δέχεται αποδοκιμασίες. Πηγαίνει να εγκαινιάσει μια έκθεση που ψάχνει ακόμα τους εκθέτες της. Θέλει, μέσω της ομιλίας του, να αποδώσει σημαντική πολιτική χροιά στο γεγονός, αλλά ξέρει ότι για ακόμα μια φορά θα πει ψέματα. Μια αντιπολίτευση (παλιά και νέα κόμματα), που δήθεν αντιλαμβάνεται την κοινωνική οργή, είναι έτοιμη να ξεσπαθώσει για ακόμα μια φορά με αόριστους βερμπαλισμούς και οι δημοσιογράφοι να συγκλονίζονται από τους πολιτικούς διαξιφισμούς με έκτακτα δελτία.
Από την άλλη πλευρά, όλες οι συντεχνίες επί ποδός για τον «πόλεμο» που έχουν ετοιμάσει στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Όλες, όμως, ξεχωριστά. Το γνωστό νεοελληνικό ιδίωμα. Είμαστε «εμείς» και οι «άλλοι». Δεν υποφέρουμε όλοι, αλλά κάθε συντεχνία ξεχωριστά. Κάθε συντεχνία που πλήττεται φωνάζει. Δε μας ενδιαφέρει και δεν μας ενδιέφερε ποτέ το σύνολο. Εμείς τι κάνουμε, οι άλλοι ας κόψουν το λαιμό τους και ας βρουν λύση. Δεν είναι, άλλωστε, περίεργο που σχεδόν καμία αντίδραση μετά την αντιπολίτευση (πλην της Κερατέας) δεν έφερε κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα. Ο λόγος προφανής. Καμία μαζική συσπείρωση και αλληλεγγύη.
Κραυγές απελπισίας, λοιπόν, από όλες τις πλευρές ακούγονται στη θεατρική παράσταση της ΔΕΘ του 2011. Άνθρωποι μαριονέτες και πουθενά πραγματικοί άνθρωποι που ενδιαφέρονται για το τι μέλλει γενέσθαι σε αυτή τη χώρα.
Έχουμε ακόμα περιθώρια να γίνουμε άνθρωποι;
ΔΗΜΟΣ ΣΑΡΩΝΙΚΟΥ
